“Die kinderen verdienen het niet om stiefmoederlijk behandeld te worden”

“Vaak moeten we vechten tegen vooroordelen. Dit is absoluut geen hotel, zoals velen al eens durven te beweren…De opsluiting en het ontnemen van de vrijheid van mensen, is al een zware straf op zich. Maar het betekent niet dat mensen zich er niet goed mogen voelen.
Want hoe beter zij in hun vel zitten als ze de gevangenis verlaten, hoe beter voor onze samenleving.”

Mieke Seys en Jolien Lescrauwaet organiseren al jaren activiteiten voor gedetineerden in de instellingen van Ruiselede en Brugge. Ze doen dat vanuit het CAW Noord-West-Vlaanderen.
Een ietwat vreemd gegeven, want je zou vermoeden dat ze vanuit justitie worden tewerkgesteld.

“We bevinden ons inderdaad in een spreidstand. Justitie is federaal, de budgetten worden er geïnvesteerd in gebouwen en de tewerkstelling van de cipiers. Justitieel welzijnswerk is dan weer een Vlaamse materie en dus is het via de CAW’s dat het bezoek aan en de activiteitenwerking in instellingen als Ruiselede en Brugge georganiseerd wordt. Jammer genoeg vloeien daardoor alle beschikbare Vlaamse middelen naar personeel en blijft er nauwelijks budget over voor het organiseren van activiteiten en de aankoop van kleine materialen.”

Een van de werkingen waar Mieke en Jolien de drijvende kracht achter zijn, is de Moeder-Kindwerking in de gevangenis van Brugge.

“Een aantal vrouwelijke gevangenen komen zwanger de gevangenis binnen en worden er moeder. Voor hen zette justitie ooit het project Moeder-Kind op. Het zorgt ervoor dat kinderen tot drie jaar ofwel bij de moeder kunnen inwonen in de cel of elke dag op bezoek kunnen komen. Daarvoor werd destijds door justitie een aangepaste opvangruimte ingericht, maar jammer genoeg beschikken we momenteel niet over voldoende middelen om die up to date te houden. Zo zouden we dringend nieuwe speelmatten kunnen gebruiken of kan ook de speeltuin (die gretig gebruikt wordt door oudere kinderen die op bezoek komen) een nieuwe impuls krijgen.”

“We roeien met de riemen die we hebben, maar evident is het niet. Gelukkig hebben we een goede verstandhouding met de directie en alle penitentiaire personeel. We krijgen krediet om de werking zo goed mogelijk in te vullen en zien ook veel menselijkheid bij de cipiers. Zo gingen we samen met hen aan de slag om kindertekeningen aan te brengen op de muren. Die empathie van iedereen die met de gevangenen werkt, is belangrijk. Want hoe meer we hen behandelen als mens, hoe beter zij in evenwicht zullen zijn en hoe vlotter de re-integratie in de maatschappij zal verlopen. In onze werking zijn ze dus in de eerste plaats mama of papa en geen gevangene. En de kinderen zelf, die verdienen het al zeker niet om stiefmoederlijk behandeld te worden…”

De beperkte middelen zorgen er wel voor dat Mieke, Jolien en hun collega’s vaak afhankelijk zijn van externen voor het invullen van hun werking. En dat is niet evident.

“Eigenlijk werken wij al in een onzichtbare wereld, ver weg van de schijnwerpers. Soms komen we met warme initiatieven toch naar buiten, zoals met een postkaartactie tijdens de Warmste Week. Of we vragen externe lesgevers om in de gevangenis activiteiten te komen organiseren zoals taallessen, kinderyoga of creatieve ateliers.

Zo ontsluiten we ook onze werking. Maar de nood aan investeringen, hoe klein soms ook, blijft groot. Tuimelbekers voor baby’s of eenvoudig speelgoed, het zouden allemaal stappen vooruit zijn.”

De werking waarvoor Mieke en Jolien voor in de bres springen, kreeg al twee keer een projectsteun van Een Hart voor West-Vlaanderen. En dat is uitermate welkom volgens de dames.

“We moeten zodanig zuinig zijn dat we nooit de ruimte hebben om te experimenteren met een aantal zaken. Of we zijn afhankelijk van schenkingen waardoor we vaak zelf niet kunnen kiezen. Dan is een projecttoelage van 5000 euro voor ons heel veel geld, een geschenk uit de hemel dat we heel graag aannemen.”

“Maar graag zouden we op een of andere manier een structureel budget opbouwen. Door samenwerkingen aan te gaan met bedrijven die in speelgoed- en babymateriaal actief zijn of door te connecteren met anderen die zich net als ons het lot van deze vaak vergeten groep aantrekken. Als het Streekfonds ook daar zijn meerwaarde kan bewijzen, in het connecteren van mensen en organisaties, dan zijn wij dubbel tevreden.”