In alle rust werken aan integratie

“De werkgevers uit de streek hebben ons intussen gevonden.
Als er openstaande vacatures zijn, komen ze vaak langs om te vragen of er geen bewoners zijn die in aanmerking komen.”
Het opvangcentrum in Langemark-Poelkapelle is er intussen 15 jaar. 
Het staat in Vlaanderen model van hoe we op een menselijke manier asielzoekers kunnen begeleiden.

“De leegstaande kazerne van DOVO was oorspronkelijk bedoeld als een tijdelijke oplossing, maar de praktijk heeft het anders uitgewezen. Intussen zitten we hier met om en bij de 235 bewoners die hier -alnaargelang hun situatie- enkele weken tot enkele jaren verblijven.”

Aan het woord is Sofie Desseyn, directeur van het Fedasil opvangcentrum die ons samen met Peter Peene, coördinator van de vrijwilligerséquipe een inkijk geeft in de werking van het centrum.

“Wat ons kenmerkt, is onder andere onze uitgebreide AMA-werking. AMA staat voor Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers. Het is een fenomeen waar slechts weinig mensen bij stilstaan, maar er zijn heel wat asielzoekers die op erg jonge leeftijd op de vlucht slaan uit hun thuisland. Ofwel ontvluchten ze helemaal alleen het thuisland omdat ze intussen wees geworden zijn of ze raken hun ouders of familie kwijt op hun tocht naar een beter bestaan. Ze worden op die manier gedwongen om erg snel zelfstandig te worden en wij ondersteunen hen daarin. Zo hebben we momenteel plaats voor 48 jongeren in die situatie en verblijven er nu 16 meisjes en 32 jongens tussen de 13 en de 18 jaar.”

“Bij alles wat we ondernemen staat zelfstandigheid centraal. We willen de mensen die hier belanden, wapenen om op een goede manier in de maatschappij te staan.
Zo krijgen mensen hier een weekbudget van 47 euro waarmee ze zelf moeten instaan voor hun huishouden. In het centrum zijn er kookfaciliteiten waar iedereen zijn potje kan klaarmaken, maar er wordt niet centraal gekookt voor hen. Het betekent onder meer dat de bewoners zelf boodschappen moeten doen bij de lokale winkels. Ook de minderjarigen dus die na schooltijd (want iedereen is hier ook schoolplichtig) zichzelf moeten organiseren om ’s avonds eten op de plank te hebben. Uiteraard begeleiden we hen daarin, maar zelf meegaan naar de winkel doen we niet.”

Bij de volwassenen is bijna iedereen aan het werk. Vaak helpen ze mee op een van de land- en tuinbouwbedrijven in de buurt. Ook dat verloopt goed.

“Zo kennen veel ondernemers intussen de weg naar ons centrum. Als er vacatures zijn, komen ze vaak informeren of er niemand van de bewoners is die in aanmerking komt. We hebben bijvoorbeeld ook al een jobdag georganiseerd in het centrum.
Soms is er vraag naar hooggeschoolden, naar mensen in de zorg bijvoorbeeld.
Jammer genoeg moeten we daarbij vaststellen dat de procedure voor het erkennen van een buitenlands diploma vaak erg lang aansleept… ”

Noemenswaardige problemen met de buurt zijn er dus niet.

“De verstandhouding met de omgeving zit OK. Uiteraard heeft dat wat tijd gevraagd. Onbekend is onbemind, dat is menselijk. Maar ook de vooroordelen die aanvankelijk bestonden, zijn intussen weggeëbd. Nu kunnen we rekenen op heel wat mensen uit de buurt die hier vrijwilligerswerk komen doen. We zetten dan ook actief in op integratie in de buurt. Zo organiseerden we bijvoorbeeld onlangs een sneukeltocht op ons domein waar de zeven stops synoniem stonden voor zeven culturen die hier verblijven. Of er is de quiz in het najaar.”

Het betekent niet dat er geen werk aan de winkel is. Zo blijkt het absoluut geen evidentie om een huurwoning te vinden voor zij die het centrum mogen verlaten na een geldige verblijfsvergunning verkregen te hebben.

“Het te pakken krijgen van een huis blijft moeilijk. Wist je dat een erkend asielzoeker gemiddeld tussen de 50 en 60 bezoeken nodig heeft vooraleer hij een huis vindt?” zo vult Peter aan.

Geleidelijk aan tracht het centrum de ondersteuning van haar bewoners verder uit te breiden, al zijn ze daarbij vaak afhankelijk van projectsubsidies.
Zo werd een rudimentaire cinemazaal ingericht met middelen uit fondsen van CERA of werd er met etnische instrumenten aan de slag gegaan met de steun van de Muziekbank.

En er zijn nog plannen.
Zo werd er dankzij een Hart voor West-Vlaanderen , de Warmste Week, Zonta en Cera actief werk gemaakt van de inrichting van een speel- en snoezelruimte voor kleine kinderen.

“We merken dat er steeds meer nood is aan een rustplek waar kinderen terecht kunnen. Je moet dat niet onderschatten. Mama’s delen hier met hun baby’s een kamer met andere moeders en kinderen. Er is weinig plek voor privacy. Terwijl een studie van de Odissee Hogeschool aantoont dat het voor kinderen in opvangcentra belangrijk is een warm en huiselijk gevoel mee te krijgen. Dus bouwden we nu onder impuls van een binnenhuisarchitecte die geheel vrijwillig een ontwerp uittekende, een speel- en snoezelruimte uit. Het is voor ons een logische verdere stap na de huiswerkbegeleiding die we eerder al met vrijwilligers op poten zetten.” zo schetst Peter.

Je kan Fedasil Poelkapelle ook volgen op Facebook. En misschien word jij dan wel een van de vrijwilligers of buddy’s naar wie de mensen van Fedasil altijd naar op zoek blijven…