"Jullie leveren schitterend werk, maar..."

24/7 (en dat mag je heus letterlijk nemen) zetten Samia Helsmoortel en Salim Benaadjou zich met hun vzw Komerbi in voor kwetsbare jongeren in het Brugse. Op de grens tussen jeugdwerk en onderwijs vangen zij jongeren op, begeleiden hen op hun schoolpad of tout court op hun weg naar volwassenheid. Hun sterke werking loopt echter aan tegen het hokjesdenken van onze subsisidiemechanismen… 

We ontmoeten Samia en Salim in een leegstaand pand vlakbij het Provinciaal Hof in Brugge.

Ze hebben er een kleine studiezaal ingericht waar jongeren met fleecedekentjes op de knieën opgevangen worden tijdens de examens. Francis en Jasmine, beiden leerkracht, zijn er ook; als vrijwilligers helpen ze er de jongeren bij de aanpak van hun examens.

“De koude is misschien wat vervelend, maar de locatie is OK”, zegt Samia. “We zitten hier in het centrum van Brugge, jongeren kunnen te voet meteen na school hierheen komen en hebben openbaar vervoer binnen handbereik.” Het typeert Samia en Salim. De doelgroep staat centraal; als zij de weg vinden naar Komerbi, dan is het OK.

Komerbi startte in 2019, vlak voor Corona uitbrak.
“Ik was toen leerkracht levensbeschouwing in maar liefst zeven Brugse scholen. Als jonge lerares werd ik al snel een aanspreekpunt voor jongeren die moeilijk hun plek vonden in de maatschappij. Het waren zij die mij het signaal gaven dat ze niet goed in hun vel zaten, dat ze zich verveelden, dat ze nood hadden aan activiteiten. Zo groeide de idee om met Komerbi te starten. En toen ik Salim leerde kennen die zelf ervaringsdeskundige was in Antwerpen, kwam alles in een stroomversnelling.”

Komerbi ging van start. De naam spreekt voor zich: kom er bij, maar dan op zijn Brugs.
“Maar Komerbi is ook het Japanse woord voor het verschijnsel waarbij de zon doorheen de bomen piept. Mooi is dat, want we willen jongeren hoop geven, dat is wat we doen met Komerbi.”

Al is het moeilijk om exact uit te leggen waar Samia, Salim en hun ploeg van vrijwilligers zoal mee bezig zijn. Of liever: wat ze niet doen.
Ze geven jongeren huiswerkbegeleiding na school, maar tegelijk ook een heel veilig netwerk waar ze heen kunnen. Sommigen leren er musiceren, anderen zijn er gewoon om te praten met hun vrienden.

“Of we helpen hen op weg naar een studentenjob. We leren ze hoe ze hun CV moeten opstellen, hoe ze een afspraak moeten maken met een toekomstige werkgever. Of we geven hen een extra duwtje in de rug, want als je geen typisch Vlaamse naam hebt, dan raak je er zelfs met een verzorgd CV niet…”

Op die manier bereikt Komerbi intussen een zeventigtal jongeren tussen de 11 en 18 jaar, “al willen we er geen bovengrens op zetten. Jongeren blijven welkom.”

En eigenlijk beperkt de werking van Komerbi zich niet tot de jongeren, want ook met de ouders wordt vaak een weg afgelegd.

“Vaak vergezellen we hen naar opendeurdagen, op zoek naar een gepaste school voor hun kinderen. Want de drempel om daar alleen heen te gaan, is vaak nog heel hoog: de uitleg gaat te snel, ze begrijpen niet alles…

Een van de mooiste complimenten die we ooit kregen, was van een vader.
‘Nu heeft mijn zoon eindelijk een eigen plek en hoeft hij niet langer op straat rond te hangen.’ Als je zo het vertrouwen van de ouders krijgt, dan geeft dat een erg goed gevoel.”

En toch loopt het pad van Komerbi niet over rozen.

Ze kunnen maar tot de zomer van volgend jaar het gebouw gebruiken en ook de middelen om het loon van Samia en Salim te betalen, raken stilaan uitgeput.

“We willen absoluut niet klagen, maar we zijn een beetje het slachtoffer van de manier waarop subsidies worden toegekend in ons land. De stad Brugge neemt het loon van Salim op zich. Hij wordt betaald vanuit jeugdwerk, maar dat betekent dat we meteen ook voor budgetten uit andere beleidsportefeuilles niet meer in aanmerking komen. Bovendien staat hier ook een einddatum op. Voor de rest zijn we aangewezen op projectsubsidies, maar zoals het woord het zelf zegt: dat zijn middelen om projecten mee te betalen, niet om structureel personeel te kunnen aantrekken…” zegt Samia.

“In Antwerpen worden wel al heel wat middelen uitgetrokken omdat die grootstedelijke problematieken er wel al zijn. In een stad als Brugge zijn ze nu nog niet zichtbaar, maar we voelen ze wel komen. Het is alleen jammer dat er vaak maar middelen worden uitgetrokken worden als het te laat is, als er zich al problemen voordoen.

Wij willen preventief werken, de problemen voor blijven. We krijgen veel lof van de stad Brugge over de manier waarop we met de jongeren aan de slag gaan, maar jammer genoeg vindt onze experimentele manier van jeugdwerk nog niet zijn weg binnen ons subsidiëringssysteem. We krijgen dan ook vaak dezelfde opmerking: ‘jullie leveren schitterend werk, maar…’. Maar het zal ons niet stoppen, want wij willen er zijn voor de jongeren…”, zo besluit Salim.