In 2014 overleed Marcel Marlein, uitbater van de iconische Oostendse radio- en platenwinkel Radio Marlein.
Marcel was een graag geziene figuur die niet alleen klaar stond voor een babbel, maar ook een indrukwekkende boeken- en platencollectie uitbouwde die je gerust deel van het Oostends cultureel erfgoed kan noemen.
Ook na zijn dood zette zijn vrouw met de oprichting van het Fonds Radio Marlein, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, zijn missie verder om het cultureel en natuurlijk patrimonium van Oostende te conserveren.

Wij lieten Geert Lambert, een van de bestuurders van het Fonds aan het woord.

“De afgelopen jaren steunde het Fonds Radio Marlein het Oostendse cultuurleven met onder meer steun aan de restauratie van een aantal werken van Permeke bij Mu.ZEE, maar ook door het uitbrengen van een jubileumboek van De Plate, de heem- en geschiedkundige kring die hem lief was.

Dat doen we niet zomaar om zelf in de schijnwerpers te komen, we willen niet alleen middelen uitgeven, maar ze ook laten renderen. Zo steunen we niet alleen organisaties die werken rond kansarmoede, maar bekijken we of er met die middelen geen zonnepanelen kunnen gelegd worden zodat zij ook een antwoord kunnen bieden op de energiecrisis bij hun doelgroep. Of als we een jubileumboek uitbrengen, dan is dat niet alleen een uitgave, maar ook een tijdsportret voor volgende generaties. We willen met andere woorden een blijvende impact creëren.”

Ook naar de toekomst toe zitten er nieuwe initiatieven aan te komen.

“Zo willen we de link maken tussen het op til staande Ensorjaar en het ontsluiten van cultuur naar kanszoekende mensen. Want toen ik nog schepen van cultuur was, heb ik gemerkt dat Oostende een heel eigen problematiek kent.
Er zijn niet enkel erg veel singles (mede te wijten aan de vele tweede verblijvers die nadien vaak alleen achterblijven); onze stad kent ook een hoge mate van vereenzaming. Steeds meer mensen ervaren niet alleen een financiële, maar ook een mentale drempel om ergens alleen aan te komen, zich in een groep te mengen en op die manier nieuwe contacten op te doen. Op dat soort kansarmoede willen we blijven inzetten.”

“Het feit dat we hier op zo’n zuivere manier kunnen over nadenken, heeft alles te maken met de constellatie waarin we onze werking kunnen ontplooien. We opereren vanuit de luwte met de Koning Boudewijnstichting als veilig kwaliteitskeurmerk. Als gewezen politicus heb ik het ooit anders geweten. Overal waar ik kwam, moest er verantwoording afgelegd worden waarom je welke middelen aan wie toekende, moesten er compromissen gezocht worden en evenwichten gevonden worden.

Uiteraard is die democratische controle goed, maar wie net als ons in de luwte kan werken, die kan gewoon veel authentiekere keuzes maken.

Ons baken is de wil van de overlevende en daar kunnen we onze inhoudelijke keuzes zuiver op afstemmen. Met ons netwerk in het achterhoofd kunnen we, zonder in paternalisme te vervallen, een volwassen gesprek aangaan met organisaties die onze noden kunnen lenigen.

We hoeven daarbij niet zelf de schijnwerpers op te zoeken, we willen allemaal niet de wilde weldoener spelen, want laat ons eerlijk zijn, het zijn onze middelen niet.
Maar we houden wel allemaal ons morele kompas aan en kunnen in eer en geweten oordelen of Marcel Marlein het goed zou gevonden hebben.

En kunnen we ook veel nuttige, kleinschaliger initiatieven ondersteunen die elders geen plek vinden. En dat zorgt voor een ongezien comfort van werken…”