Joke De Lille is regiodirecteur West-Vlaanderen bij Profo, een vzw die over heel Vlaanderen trajecten verzorgt voor jongeren en hen zo kansen geeft om later terug een plek op te nemen binnen het reguliere arbeidscircuit en dus ook binnen de maatschappij.

Joke zag het aantal jongeren dat wil instappen in een traject van Profo de afgelopen jaren stijgen. Daar zit volgens haar de Covid-crisis voor iets tussen.

“We hebben in die bizarre periode een aantal jongeren niet genoeg kunnen detecteren en vastpakken. Door het afstandsonderwijs zaten een aantal onder hen thuis te vereenzamen en was er gewoon veel minder zicht op bijvoorbeeld mentale problemen waar ze toen mee worstelden. Op die manier zijn er heel wat gasten door de mazen van het net geglipt.”

“Soms kan je die later weer oppikken, door hen bijvoorbeeld te laten instappen op projecten voor jongvolwassenen tot pakweg dertig jaar zoals er die overal zijn in Vlaanderen; ook hier in Oostende trouwens. Maar de afgelopen jaren moeten we jammer genoeg vaststellen dat er nauwelijks genoeg budget is om de vele vragen aan te pakken. In de sector worden een aantal budgetten bevroren waardoor we met hetzelfde geld meer doelgroepen moeten bereiken, terwijl het aantal jongeren dat met schooluitval geconfronteerd wordt, er zeker niet minder op wordt.”

“Met ons NAFT-traject in Oostende dat jongeren uit het secundair onderwijs verder op weg wil helpen, hebben we momenteel 19 trajecten lopen, maar ook collega-partners als Arktos en Groep Intro zijn met een aantal jongeren aan de slag. Op dit ogenblik kunnen we de aanvragen eigenlijk amper bijhouden. Elke begeleider heeft zijn handen meer dan vol. Af en toe kunnen we iemand extra erbij nemen, precies door die goodwill van de begeleiders, maar structureel gezien is dat niet de oplossing.”

“Bovendien is de aard van de trajecten ook sterk veranderd doorheen de jaren. Alles is intensiever geworden, mede door de multiproblematieken. Vaak ging het vroeger gewoon over moeilijk gedrag op school en schooluitval, nu hangen er meestal andere problemen als een problematische thuissituatie of mentale problemen aan vast waardoor je er niet raakt met enkele individuele gesprekken. Er zijn meer partners nodig om een integrale oplossing te vinden, wat de manier van werken er niet op vergemakkelijkt.”

“Die toenemende complexiteit heeft volgens mij ook te maken met de veranderende samenleving waar niet iedereen goed raad mee weet. Zo vinden velen moeilijk hun plek in de digitale wereld, is er sprake van vereenzaming en zorgt ons economisch klimaat er vaak voor dat er meer kansarmoede ontstaat. Daarom moeten we dieper werken en wordt schooluitval eigenlijk een probleem waar iedereen zich maatschappelijk zou moeten voor engageren. Want we krijgen nog te veel de opmerking van besturen die zeggen dat zo’n traject veel geld kost. En dat is waar, maar elke jongere die wij op weg kunnen helpen naar het reguliere arbeidscircuit, is er eentje die we elders niet moeten betalen via de gezondheidszorg of werkloosheidsuitkeringen.”

“Het positieve aan het verhaal is wel dat we vaak ook wel successen boeken. Als we met een jongere aan de slag kunnen, dan is de kans reëel dat hij zijn weg vindt. Alleen hebben ook wij maar twee handen…”